Blox poinformował, że likwiduje blogi znajdujące się na tej platformie.
Próbuję więc ocalić Supełki, węzełki… i przenoszę co się da i jak się da na WordPress.
Niestety, komentarzy nie da się przenieść 🙁
Zobaczymy…
Prawie rok zleciał
Ostatni wpis – maj …
Ostatni wpis – maj ubiegłego roku.
Mogłoby się wydawać, że już nikt nie zbłądzi w moje progi, a jednak nadal otrzymuję znaki pamięci i pytania – dlaczego taka cisza na blogu.
Zeszły rok, to głównie jubileusz Maranciaków. Minęło dziesięć lat od powstania forum i z tej okazji odbył się zlot w Gdyni w czerwcu.
Było przesympatycznie. Spotkałam się z wieloma przesympatycznymi osobami, które do tej pory, znałam jedynie z forum.
Były łzy, była radość, było mnóstwo prezentów i była cudna pogoda.
Szczegółowy opis spotkania można znaleźć na blogu Madzi, pójdę więc na łatwiznę i podlinkuję Jej wpisy 🙂
Tutaj, tutaj oraz tutaj.
Ja zostałam bardzo hojnie obdarowana. Cudny kocyk, mnóstwo poduszek i niesamowity album, a wszystko to zrobione pracowitymi rączkami moich kochanych Maranciaków 🙂
Ja zrobiłam tylko symboliczne upominki dla Moderatorek –
W grudniu urodziło się troszkę gwiazdek –
Potem nastał bardzo smutny okres, choroba mojej kochanej Kizi.
Kiziutka odeszła 3 stycznia i do tej pory boli i czuję pustkę.
Kizia przeżyła 12,5 roku. Żyła o 10 lat dłużej niż jej siostra bliźniaczka Mizia.
Wspaniały i niesamowity to był kot. Czytelnicy mojej strony pewnie troszkę kojarzą te bliźniaczki, bo kiedyś bardzo dużo o nich tam pisałam.
Najmiększy kot na świecie, gdy ją brałam na ręce, to się dosłownie przelewała, jakby nie miała żadnych kości ani kręgosłupa, całkowite rozluźnienie.
Trzeba było mocno podtrzymywać, żeby z rąk nie wyciekła.
Strasznie mi jej brakuje 🙁
Jest Skierka, jest Tymianek, ale Kizia była wyjątkowa i niepowtarzalna.
Wracając do robótek, to niewiele zdziałałam przez ten okres.
Nawet na tych zdjęciach widać Kiziutkę, wtedy nie myślałam, że już tak króciutko będzie z nami.
Aktualnie to już tylko kilka komunijnych kompletów zrobiłam.
O zdrowiu niczego nie napiszę, o sytuacji w Polsce też nie 🙂
Życzę wszystkim błogosławionych Świąt Wielkiejnocy.
Przede wszystkim spokoju i w kraju i na świecie i w rodzinach.
Zdrowia, uśmiechu, nadziei.
Ze starego nowe czyli przeróbka sukienki
Dzieńdoberek …
Dzieńdoberek wszystkim 🙂
Nie wiem czy ktoś jeszcze pamięta szydełkową kieckę, którą zrobiłam 5 lat temu.
Znudziła mi się. W każdym razie znudziła mi się w takiej wersji w jakiej trwała uparcie przez te pięć lat.
Postanowiłam coś w niej zmienić.
Jednak najpierw pokażę jak wyglądała przed przeróbką –
Przede wszystkim postanowiłam ją skrócić usuwając w dolnej części wszystkie te pasy robione gęściejszym ściegiem.
Jednocześnie musiałam dorobić jeden pas złożony z 10 elementów, bo inaczej sukienka byłaby za krótka.
Teraz pokażę jak wygląda obecnie po przeróbce. Zdjęcia są kiepskie, bo tak szczerze to nie są to zdjęcia a jedynie kilka klatek wybranych z filmu, który na własny użytek nakręciłam kamerką internetową, ot tak żeby mieć ogląd i wyrobić sobie pogląd 😀
Z pojedynczych klatek wymazałam tło.
Ażurowe sukienki mają tę zaletę, że można pod nie zakładać halki w różnychh kolorach i w ten sposób uzyskuje się za każdym razem jakby nowy ciuszek.
Na obrazku mam halkę żółtą, beżową, srebrną i czarną.
Która Waszym zdaniem najlepiej pasuje do tej sukienki?
I jak?
Teraz lepiej czy wcześniej było lepiej?
Mnie się bardziej podoba nowa wersja, ale może dlatego, że stara mi się znudziła.
Co robicie z ciuszkami, których macie już dosyć? Oddajecie, prujecie czy modyfikujecie?
Dzisiaj tylko tak króciutko.
Pozdrawiam serdecznie i dziękuję za odwiedziny i miłe komentarze 🙂
Poświąteczne życzenia ;)
Oj, oj…
…
Oj, oj…
Wielkanoc właśnie minęła, a na moim blogu wiszą życzenia Bożonarodzeniowe 🙁
No i co ja mam teraz zrobić?
Nic już nie poradzę, więc składam serdeczne życzenia poświąteczne 🙂
Niech przybędzie wiosna zarówno w naszych sercach jak i za oknem, niech pstrokate kolory świąteczne nadal nas energią i radością napełniają, niech żyje w nas nadzieja Zmartwychwstania i życia w jeszcze barwniejszym, radośniejszym i lepszym świecie (ale to dopiero kiedyś, kiedyś…).
Na polu robótkowym działałam niewiele. Kilka wianuszków, troszkę ciuszków na jajeczka, biżuterii niewiele.
Pokażę może tylko dwa ubranka na jajka (jajko niemalowane, bo robi tylko za chwilowego modela 🙂 )
Ubranko pierwszego jajeczka rozpisałam tutaj – KLIK
Biżuteria –
Ten naszyjniczek powstał na podstawie wzoru J. Stawasza.
Aktualnie głównie żyję rocznicą maranciakowego forum, bo to już 10 lat minęło (dokładnie minie 1 czerwca). Z tej okazji organizujemy spotkanie użytkowników forum w Gdyni.
Spotkanie wypadnie akurat w dniu międzynarodowego dziergania w miejscach publicznych 🙂
Jeśli ktoś chciałby posłuchać o początkach forum, to zapraszam –
Bardzo dziwnie jest tak spoglądać na samą siebie czy słuchać własnego głosu. Do zdjęć już się człowiek przyzwyczaił, ale brzmienie własnego głosu ciągle zaskakuje. Bardzo odbiega rzeczywisty głosik od tego, który się samemu słyszy podczas mówienia.
A wygląd to już całkiem. Jednak spoglądanie w lustro kompletnie nie oddaje stanu faktycznego, statyczne zdjęcia też nie.
Patrzę na siebie jak na kompletnie obcą osobę.
Skoro wygląd – pomimo posiadania i korzystania z lustra – może tak zwodzić, to co dopiero charakter i osobowość i zachowanie.
Nic dziwnego, że ktoś może nas odbierać kompletnie inaczej niż my sami o sobie myślimy.
Fajnie by tak było móc od czasu do czasu popatrzeć na siebie cudzymi oczami, ale nie tylko tak zewnętrznie.
Żeby być obiektywnym potrzeba dystansu. Proste? Teoretycznie 🙂
Kiedyś słyszałam, że najlepszym lekiem dla alkoholika jest terapia wstrząsowa- podarować mu nagranie jak się zachowywał gdy był fest pod wpływem. Jakie gadał głupoty, jakie robił miny, jak leżał utaplany w błocie.
To może być również dobra terapia dla kogoś, kto ma niską samoocenę. Pokazać mu nagranie gdy mówił interesująco, gdy się pięknie szczerze uśmiechał itd.
Ja patrząc na mój filmik już mogę wyłapać jedno – okropnie wiercę się na tym fotelu. Tak, pomaga mi się to skupić na tym co mówię.
Zdecydowanie trudniej mi się mówi i myśli gdy siedzę spokojnie 🙂
Również słucha mi się lepiej gdy czymś zajmę ręce. Zwykłe szydełko ułatwia skupienie.
Rozmawiając słucham uważniej gdy nie patrzę na tego z kim rozmawiam i tu jest problem, bo niektórzy myślą, że jeśli nie patrzę im w oczy, to prawdopodobnie nie słucham tego, o czym mówią.
Łatwiej mi się skupić gdy słucham radia, obraz telewizyjny mnie rozpraszał i nigdy nie lubiłam telewizji.
Książki – uwielbiam. Czytam obrazami 😀 Nie widzę liter, widzę akcję 🙂
Kiedyś widziałam w książce super obrazek. Przedstawiał niesamowitą i zabawną scenę.
Potem moja mama przeczytała tę książkę.
Spytałam – jak się jej podobała ta ilustracja. Mama ze zdziwieniem – jaka???
Opisałam jak umiałam, a mama na to, że nie widziała takiego rysunku.
Wzięłam książkę, zaczęłam wertować. Raz, drugi, dziesiąty… nic nie znalazłam.
Zaczęłam czytać rozdział, do którego ten obrazek był dołączony.
I co? Ano… żadnego obrazka nie było! Był dokładny opis tej sceny i tyle.
Głowę bym sobie dała urwać, że widziałam obrazek 🙂
Macie tak nieraz?
Ale mnie zniosło 🙂
Patrzę na siebie na filmiku i próbuję samą siebie rozgryźć i poznać. Czy potrafiłabym kogoś takiego polubić?
Wiem, że cechy, które mnie często u kogoś najbardziej wkurzają, to są często wady, które sama – ze zdziwieiem stwierdzam – posiadam.
Czyli moje własne wady, których wcześniej nie zauważałam, odkryte u kogoś – wkurzają mnie na maksa.
W tym wypadku taki wkurzający delikwent może być lustrem dla mnie. Otwiera oczy.
Być może właśnie dlatego tak silnie reaguję na takie wady u kogoś, że podświadomie wiem, że to są moje własne wady.
Wracając do filmiku –
ciekawe czy tylko ja tak dziwnie reaguję na własny głos czy obraz, czy inni też tak mają, że muszą się do siebie przyzwyczajać…
Zmykam 🙂
Jeszcze raz życzę wszystkim pogody ducha, zdrowia i błogosławieństwa Zmartwychwstałego Jezusa.
Refleksje przy szopce
Od czego zacząć? Od …
Od czego zacząć? Od życzeń czy od refleksji? Chyba lepiej skończyć życzeniami, żeby na końcu był jakiś przyjemny akcent, bo z moimi refleksjami to różnie bywa 😉
Jednak na samym początku chciałam bardzo podziękować za miłe komentarze, za wszystkie pozdrowienia i życzenia, za serdeczną paczkę od Madzi i w ogóle za wszelkie serdeczności, które mnie od Was spotykają.
Skoro moje refleksje mają popłynąć przy szopce, to zacznę od fotki mojej szopki. Ma ona już ponad 60 lat 🙂
Boże Narodzenie. Nie będę tłumaczyła dlaczego to święto obchodzę i dlaczego akurat 25 grudnia. Zrobią to lepiej niewierzący, niepraktykujący, obojętni ateiści i wojujący ateiści itp.
Co roku czytam przeróżne wpisy i tłumaczenia, że to święto tak po prawdzie to pogańskie jest, że każdy ma prawo, że rodzinne itd.
Oczywiście – każdy ma prawo świętować co chce i kiedy chce i mnie nic do tego i wszelkie tłumaczenia są mi zbędne.
Ja świętuję narodzenie Jezusa. Dlaczego tego dnia? Bo jakiegoś dnia się urodził a skoro dokładnej daty nie znamy, to wystarcza nam te symboliczna.
Z tym Jezusem to jest problem. Przed wiekami już był problem. Zabić chcieli malucha, nie udało się, zginęły inne dzieci a TO konkretne ocalało.
Teraz szopka niektórym zaczyna przeszkadzać. Jakiś burmistrz we francuskim mieście zakazał, to znowu w Brukseli zniszczyli…
Szopka postawiona tylko na krótki czas, zamiast cieszyć zaczyna budzić nienawiść różnych grup.
Rozumiem nie wierzyć, nawet wykpić, ale niszczyć z furią? Kopać i deptać figurki przedstawiające pewną scenę z życia pewnej Rodziny…
(w tym miejscu widzę argumenty odnośnie palonej tęczy… eeee… odnośnie tęczy to już pisałam, że powinna się sama przenieść na jakiś Plac Tolerancji a nie przed kościołem na Placu Zbawiciela sterczeć i to nie na kilka dni postawiona, ale na wieki wieków amen, ewentualnie dodać jej jeden kolor, żeby była podobna do prawdziwej tęczy).
Jednak wrócę do Rodziny. Ano właśnie Rodzina.
Kobieta dzielna, matka. Mężczyzna pracowity, biorący odpowiedzialność za żonę i dziecko, chroniący ich. Dziecko urodzone w biedzie ale miłością otoczone.
Ciąża nadawałaby się do usunięcia z powodu ciężkich warunków materialnych.
Ubóstwo. Bogactwo.
Ostatnio głośno o tym. Jezus jeździł na osiołku a księża i biskupi ekstra samochodami.
Jezus miał pod ręką osiołka, gdyby miał rower lub cztery kółka to też by nimi jeździł.
To są tylko przedmioty, środki prowadzące do celu i trzeba z nich korzystać gdy można.
Przedmioty mają służyć ludziom i powinny być użyteczne. Celem Jezusa było głoszenie dobrej nowiny a czy chodził piechotą czy jechał na ośle czy wsiadłby na rower czy poleciał helikopterem to całkiem drugorzędna sprawa.
Można mieć wszystko i być ubogim. Ubogi w duchu, czyli taki, który korzysta z tego co ma pod ręką, ale się nie przywiązuje do tego.
Rozdaj wszystko co masz… Tutaj dokładnie widać o czym mowa.
Nie chodzi Jezusowi o samo pozbycie się dóbr materialnych, ale o pokazanie, że bez trudu jest się zdolnym to zrobić, że nie jest się przywiązanym do tych dóbr, że w każdej chwili można rzucić wszystko i iść za Jezusem.
To coś na zasadzie – pozbądź się komputera. Spróbuj to zrobić gdy nie wyobrażasz sobie życia bez gier, bez Facebooka itp.
Trudne? Chodzi więc o nieprzywiązywanie się do niczego i do nikogo bardziej niż powinniśmy być przywiązani do Boga, który – jak sam powiedział – jest Bogiem zazdrosnym.
On ma być na pierwszym miejscu. Wtedy spokojnie można być i bogatym.
Dlaczego trudno bogatemu wejść do Królestwa Bożego? Bo jeśli widzi tylko bogactwo i myśli wyłącznie o jego pomnażaniu, to traci Boga z horyzontu.
Gdyby miał wszystko i był w stanie w każdej chwili to wszystko stracić, to taki bogacz może być spokojny.
Dotyczy to każdego człowieka, czy biskupa czy prostego szaraczka, dla którego bogactwem przesłaniającym Boga może być rasowy kot, czy niespotykana roślina, czy zwykły wygodny bujany fotel.
Ludzie sądzą po pozorach, widzą drogi samochód i mówią – o temu to się w głowie przewraca.
Tyle tylko, że nie jest ważne CO ktoś posiada, ale JAK to posiada.
Kiedyś przed laty słuchałam Radio Maryja. Teraz wolę ciszę, więc rzadko kiedy włączam radio, a jeśli już to przeważnie jedynkę.
Jednak pamiętam zabieganego ojca Rydzyka, który ciągle pędził, ciągle coś organizował, rzadko kiedy spał i nawet na audiencję do papieża się spóźnił.
Ludzie widzieli super samochód czy helikopter i zazdrościli i nadal zazdroszczą bogactwa.
OK. Nie zamieniłabym się w życiu!!! Cały czas w biegu, cały czas obrywać z każdej strony, nigdy porządnego wypoczynku, ciągle myśleć tylko o innych.
Ci, którym coś się wali, których zakład pracy upada, którym dzieje się krzywda, nagle przypominają sobie o tym Radiu i tam pędzą po ratunek, żeby sprawę nagłośnić, żeby ktoś pomógł, bo inne media nie chcą wysłuchać.
Wszyscy którzy widzą luksusowy samochód (ufundowany przez ludzi, którzy mieli prawo coś podarować i zrobili to dobrowolnie widząc w tym sens) wszyscy których ten samochód w oczy kole, niech najpierw zrobią tyle ile zrobił ojciec Rydzyk – radio, telewizję, gazetę, uniwersytet, hospicjum itd. Wszystko to poświęcając cały swój czas. Żadnych wydatków osobistych, żadnych luksusów na własny użytek.
Nie zamieniłabym się w życiu. Samochód służy jedynie do szybkiego przemieszczania, często są to wyskoki zagraniczne na jeden dzień, żeby coś załatwić lub z kimś się spotkać.
Pamiętam audycję o ratowaniu stoczni. Był podany numer konta do wpłat. Wtedy do studia przyszedł Marian Krzaklewski i podpiął się do akcji ze swoją własną akcją – cegiełkami na ratowanie stoczni.
Pamiętam to dokładnie.
Potem sprawa nie wypaliła. W Radio leciały cały czas komunikaty, że zwracają wszystkie pieniądze wpłacone na konto, chyba, że ktoś zdecyduje przekazać je na inny cel.
Tak, ja też wpłaciłam i ja zrezygnowałam pisemnie ze zwrotu, przekazałam je na inny cel.
Marian Krzaklewski cegiełek nie zwracał. To była osobna akcja.
Do tej pory wszyscy głośno wrzeszczą, że ojciec Rydzyk ukradł pieniądze przeznaczone na ratowanie stoczni.
Ludzie wierzą w te bzdury i jak gęsi powtarzają dalej.
To tak na marginesie rozważań o ubóstwie.
Ubóstwo to nieprzywiązywanie się do dóbr a nie ich nieposiadanie.
Każdy kto potrafi się dzielić, każdy kto liczy się z tym, że w każdej chwili może stracić wszystko – jest ubogim w Jezusowym znaczeniu, niezależnie ile ma pieniędzy i jakimi samochodami jeździ.
Każdy odpowie za siebie, ten co robi biesiady a pod jego drzwiami czeka ktoś głodny – też odpowie.
W sumie to wszystko można podciągnąć pod przykazanie – Nie będziesz miał bogów cudzych przede Mną!
Ani samochód, ani komputer, ani żadne stworzenie, ani pieniądze – nic nie powinno przesłaniać Boga.
W dzisiejszych czasach wiele „bogactw” może zastąpić nam Boga – obżarstwo, lub przesadne dbanie o figurę, ukochane rybki w akwarium, hobby, polityka, przedmioty materialne i rzeczy niematerialne. Jednocześnie wszystkie te rzeczy mogą służyć naszej wierze i do Boga prowadzić. Zależy jak do nich podchodzimy, czy one nami rządzą, czy tylko nam służą.
To nie jest łatwe. Zakupoholizm, pracoholizm, dziecioholizm… Wszystko co jest przesadne nie jest dobre.
Dlatego nie zawężamy tego przykazania do rzeźb, obrazów, ale umieszczamy tam wszystko czemu dzisiejszy człowiek może oddawać pokłon.
Jeśli patrząc na obraz myślisz o tym, kogo on przedstawia, jeśli całujesz fotografię bliskiej osoby, jeśli postawisz kwiatki przed taką fotografią z myślą o osobie, którą na tej fotografii widzisz – to możesz być spokojny, pod warunkiem, że ta osoba nie przesłoni Boga.
Jeśli masz drogi samochód i wykorzystujesz go do służenia ludziom, to możesz być spokojny.
To takie moje rozważania na temat ubóstwa i bogactwa.
Ach ubogi żłobie,
Cóż ja widzę w tobie?
Droższy widok niż ma niebo,
W maleńkiej osobie,
Droższy widok niż ma niebo,
W maleńkiej osobie.
Zbawicielu drogi,
Jakżeś to ubogi,
Opuściłeś śliczne niebo,
Obrałeś barłogi
Opuściłeś śliczne niebo,
Obrałeś barłogi
Teraz poprószę kilkoma śnieżynkami 🙂
Ta powyższa gwiazdka nie jest mojego autorstwa (to znaczy wykonanie moje, ale pomysł nie mój). Odgapiłam ze strony http://www.frivolitka.com
Fotki słabe, bo robione komórką, zanim aparat wrócił z naprawy.
A teraz kochani…
czas na życzenia świąteczne 🙂
Wszystkim tu zaglądającym życzę zdrowych, spokojnych, radosnych, rodzinnych Świąt Bożego Narodzenia, osobom niewierzącym – również życzę tego samego, oby to były dni pełne miłości. Wszystkim wszystkiego dobrego, a na Nowy 2015 Rok – życzę przede wszystkim spokoju.
Ubóstwa nie życzę ani sobie ani nikomu, jednak nadmiaru raczej też nie, bo co za dużo to niezdrowo :)))
************************************************************************
Na sam koniec zapraszam wszystkich na filmik pokazujący jak zrobić frywolitkową śnieżynkę.
i… mam nadzieję, że mnie nie znielubicie za te refleksje. Ja sama nie jestem ani bogata materialnie ani uboga, nie jestem też wolna od przywiązania do różnych dóbr materialnych i niematerialnych. Łatwo napisać długą rozprawę na temat, ale nie łatwo samemu tym żyć.
Jednak staram się nie oceniać innych, nie kłuje mnie w oczy czyjś dostatek, nie zastanawiam się czy zarobił ciężką pracą, czy zdobył nieuczciwie, czy umie i chce się dzielić czy wręcz przeciwnie.
Gdy ktoś biedny, to nie oceniam dlaczego – czy nieporadny czy spotkała go tragedia, czy przehulał wszystko.
Do zobaczenia za rok 😉
Zafrywolitkowana na całego :)
Dziękuję za …
Dziękuję za komentarze i pozdrowienia 🙂
Święta się zbliżają a ja sobie słucham audiobooków i frywolitkuję.
Gwiazdki i śnieżynki spadają z czółenek jedna za drugą.
Większość gwiazdek robiłam z Aidy 20. Na zdjęciach jest też dziesięć większych gwiazdek z Aidy 10.
Fotki z ciemnymi pasami górą i dołem, to wina aparatu. Zepsuł się i właśnie jest w drodze do Warszawy do serwisu.
Schemat do tej gwiazdki zamieściłam TUTAJ
Poza gwiazdkami wymyśliłam też coś, co przypomina dzwoneczki 🙂
To tyle nowości.
No… dobra… jeast jeszcze komunijny komplet.
Zdjęcia robiłam komórką, bo cyfrak się zepsuł.
Kolczyki, o których wcześniej zapomniałam 🙂
Teraz daję odpocząć łapkom, bo strasznie je zmasakrowałam nitkami.
Dość powiedzieć, że jednego dnia tak się zawzięłam, że machnęłam osiem gwiazdek. Do tej pory małego palca nie czuję 😀
Życzeń jeszcze nie składam, bo mam nadzieję, że przed świętami jeszcze się odezwę.
Do miłego zobaczenia więc i wszystkich serdecznie pozdrawiam 🙂
Gdy siedzę cicho…
Ano właśnie, gdy …
Ano właśnie, gdy siedzę cicho to znaczy, że zdrowie znowu się posypało. Mówi się trudno ale cierpliwości już brakuje.
Mniej mnie przy komputerze, mniej robótek powstało. Z pewnością i taki okres w życiu jest potrzebny. Jednak zdecydowani wolę gdy w głowie się nie kręci, gdy serducho nie wariuje.
Nagorsza jest bezsilność. Gdy kilka kroków do łazienki staje się nagle wyjątkowo długim dystansem to co pozostaje? Chyba tylko być wdzięcznym, że jednak, mimo wszystko, udaje się te kika kroków zrobić.
Świat zwariował, niektórym chciałoby się wojny, inni obcinają głowy niewiernym, jeszcze inni zastąpili swoje imię własnymi preferencjami seksualnymi i obnoszą się z nimi dumnie jakby to była ich jedyna wartość i jakby to wszystkich pozostałych musiało obchodzić.
Kandydaci się gryzą, media podgrzewają atmosferę, sądy mają gdzieś afery a skazują za głupoty.
Chorzy nadal muszą żebrać, celebrytka ma w nosie Boga, honor i ojczyznę, a dobrego proboszcza skatowali. Tęcza ocalała. Gdyby miała choć trochę rozumu, to przespacerowałaby się nocą na jakiś Plac Tolerancji i tam zakotwiczyła.
Młody kandydat z Radomia rzuca przed kamerą kur*ami. Student. Przyszłość narodu. Urody mu nie brak, ale szacunku do samego siebie za grosz. Co trzeba mieć w głowie żeby taką brudną sieczkę z własnych ust wydobywać?
A mnie się w łepetynie kręci i mam czas na myślenie i tak sobie myślę… no może już lepiej nie napiszę co myślę.
Pokażę za to kilka drobiazgów, niewiele tego, ale zawsze coś.
Wariacja na temat wzoru Coriny Mayfeldtn –
Ten komplecik powstał już dosyć dawno, ale go tutaj jeszcze nie pokazywałam.
Kolejna rzecz, to taka już inauguracja okrsu komunijnego 🙂 Dwa stroiki na świece.
Teraz jednak nadeszła pora na ozdoby choinkowe, więc i u mnie pojawiło się kilka śnieżynek frywolitkowych.
Śnieżynki są mojego własnego pomysłu.
Dwie śnieżynki mają już rozrysowany schemat więc gdyby ktoś chciał się poczęstować, to może – TUTAJ
Pozdrawiam wszystkich cieplutko i do zobaczenia 🙂
Kolorowy resztkowiec – topik
Dziękuję za wszystkie…
Dziękuję za wszystkie miłe komentarze pod adresem frywolitkowej serwetki.
Dzisiaj chciałam pokazać co mi wyszło z niszczenia resztek kordonków Maxi. Pomysł własny (jak zwykle rodził się podczas robienia).
Szydełko 1,5 mm
Topik robiłam od boku poprzez przód, pozostawiłam wycięcie na pachę, tył i na koniec połączyłam ostatni rząd z pierwszym pozostawiając miejsce na drugą pachę.
Robiłam słupkami, rzędami skróconymi.
Czarny pasek wokół szyi jest zapinany z jednej strony na guziczek (dałam żółty).
Czarny dół już robiłam normalnie w okrążeniach słupkami.
I jeszcze trzy fotki z przymiarki, gdy topik nie był jeszcze skończony. Przymiarka o północy :)))
Wrzucam, bo widać boki topu.
Ot, taka tęczowa Maranta, jak zwykle trochę szalona :)))
Pozdrawiam wszystkich cieplutko i do miłego… 🙂
Znowu serwetka frywolitkowa
Witam cieplutko …
Witam cieplutko 🙂
Dziękuję za odwiedziny i za komentarze.
Dziś pokażę świeżynkę – kolejną serwetkę frywolitkową własnego pomysłu. Ledwie starczyło mi na nią nici, zostało tyciu tyciu.
Robiłam z Aidy 20.
Serwetka ma średnicę 35 cm.
Pomysł na serwetkę rodził się w trakcie robienia. Niczego wcześniej nie planowałam.
Jestem z niej nawet zadowolona, choć bardzo trudno podejść obiektywnie do własnej pracy.
Wiem, że daleko jej do Renulkowych ślicznotek, no ale i tak nie mogę narzekać.
To tylko tyle.
Pozdrawiam i do zobaczenia 🙂
Schemat, refleksje i ględzenie na YT
Witam słonecznie i …
Witam słonecznie i deszczowo – taki mam nastrój pasujący do tego co za oknem.
Przeczytałam komentarze – za wszystkie bardzo dziękuję – i widzę, że na blogu mam całkowitą zgodność jeśli chodzi o długość sukienki 🙂
Chyba powinnam mieć dwie wersje tej kiecki jedną dłuższą a drugą krótszą 😉
Podaję obiecanego linka do schematu serwetki z poprzedniego wpisu. Jeśli ktoś jest chętny, to może się częstować.
Jeśli ktoś lubi lekkie klimaty, to zapraszam do nowego filmiku na YT.
Wspominki związane z literaturą dziecięcą przy okazji porządków w pawlaczu 🙂
Tak sobie marudzę przez pół godziny… Całkiem mi odbiło :/
Na koniec cięższy temat, ale muszę go poruszyć, bo to co się dzieje nie daje mi spokoju.
Dziś pod wpływem impulsu napisałam na Facebooku co myślę, tak od serca.
Skopiuję tutaj ten tekst.
Do artystów wszelkiej maści…
Nie, nie będę protestować.
Nie pojmie sensu protestu ktoś, kto ponad szacunek do drugiego człowieka stawia wolność słowa.
Rzeźbiarzu, malarzu, poeto, pisarzu, autorze i aktorze – tak, masz prawo stworzyć coś co zrani innego człowieka.
– „Co z tego, że moja sztuka kogoś obraża? To demokracja. Mam prawo tworzyć sztukę, która obraża!” – mówi Rodrigo Garcia.
Panie reżyserze, prawo Pan ma, ale kultury za grosz.
Dla mnie posążek Buddy, to zwykły przedmiot, ale go nie opluję, przez szacunek dla kogoś, dla kogo taki posążek jest ważny.
Do obrońców wolności słowa za wszelką cenę – a co gdybym stworzyła sztukę o Twojej córce czy synu, gdybym kogoś bliskiego Tobie splugawiła, gdyby jakaś grupa artystów taką sztukę wystawiła?
Trafiłby do Ciebie argument – przecież nie musisz tego oglądać? Siedziałbyś cicho i cieszył się, że nie widzisz, a to, że wiesz to mało ważne.
Dla wielu, tak, dla wielkiej grupy osób Jezus Chrystus jest Kimś więcej niż nawet najbliższa osoba z rodziny.
Ludzie oddawali życe swoje, poświęcali nawet życie najbliższych dla Jezusa, dla wiary.
Śmieszy Cię to artysto?
Ma prawo śmieszyć, nawet powinno śmieszyć jeśli stoisz z boku i nie „czujesz bluesa”.
Dalej to już wszystko zależy od tego czy jesteś człowiekiem kulturalnym czy nie.
Czy potrafisz szanować drugiego człowieka, czy masz gdzieś co inna osoba czuje.
Wolność słowa powinna się kończyć tam gdzie staje się zwykłym chamstwem.
Artyści, możecie ranić, możecie potrząsać człowiekiem, ale jest tyle środków wyrazu, że kulturalny artysta znajdzie taki, który pozwoli mu wyrazić co myśli bez pogardy.
Można być nawet brutalnym, ale nie wolno zapomnieć o szacunku do drugiej osoby.
Sztuka, obraz, rzeźba, powiesć… która ma jedyny cel – obrazić pewną grupę ludzi, obrazić drugiego człowieka…
Czy to jest jeszcze sztuka?
Jakoś pasuje mi tutaj wiersz Miłosza, skierowany do zupełnie innej grupy –
„Który skrzywdziłeś człowieka prostego
Śmiechem nad krzywdą jego wybuchając,
Gromadę błaznów koło siebie mając
Na pomieszanie dobrego i złego”
Tym razem śmiech nad wartościami, nad wiarą, nad uczuciami…
Wracając do wolności słowa, wolności wypowiedzi taki oto obrazek.
Pewien młody aktor napisał coś na swym facebookowym profilu. Użył słowa „pedały”.
Pewna dyrektorka teatru napisała coś swym facebookowym profilu. Nazwała papieża ch**em.
Obie wypowiedzi pozbawione szacunku. Słowa pozbawione szacunku (nie wnikam w treść). Treść można wyrazić na wiele sposobów.
Porównajcie sami odzew artystycznego świata na te dwie prywatne, ale wyrażone publicznie wypowiedzi.
Kto kogo ganił, kto kogo popierał i czy ktokolwiek w tym wszystkim pomyślał o zwykłym szacunku.
Dlatego nie będę protestować.
Nie pojmie sensu protestu ktoś, kto ponad szacunek do drugiego człowieka stawia wolność słowa.
Mówcie co Wam ślina na język przyniesie, plujcie, puszczajcie pianę z wściekłości, obrażajcie jeśli inaczej nie potraficie.
Sami sobie świadectwo wystawiacie.
Krzyczcie o wolności słowa, używajcie modnych słów – kluczy typu TOLERANCJA.
Szkoda tylko, że nie wiecie co to szacunek.
Aha… a jeśli już Wam zabraknie artystycznych środków wyrazu, to zawsze pozostaje pokazanie gołej d***.
—————————————–
Dziwny ten dzisiejszy wpis i lekki i ciężki, taki jak i ta pogoda – trochę słonka, trochę deszczu.
Pozdrawiam i do miłego…
Serwetka frywolna, ględzenie na YT i takie tam…
Dzieńdoberek 🙂
…
Dzieńdoberek 🙂
Sukienka z poprzedniego wpisu zostałą grzecznie przedłużona. Sądząc z opinii wyrażanych na facebooku to trudno powiedzieć, która wersja jest lepsza.
Mniej więcej tyle samo osób wypowiedziało się za dłuższą co i za krótszą :)))
Muszę przyznać, ze bardzo polubiłam te wiatraczki 🙂
Serwetka.
Potrzebna była mi niewielka serwetka w kolorze bordowym.
Wzięłam więc czółenka i zaczełam wymyślać.
Z tego wymyślania powstało takie coś –
itd. rząd po rządku, aż wyszła taka-
Pomimo że długie łuczki nie są zbyt praktyczne, to jednakzdecydowałam się na taki eksperyment, ponieważ mam już sporo serwetek dość gęstych, grzecznych, zapikotkowanych na cacy, delikatnych.
Zawsze to coś innego.
Serwetka jest z Aidy 15 i ma 28 cm średnicy.
Całkiem ładnie prezentuje się na mojej szafce nocnej (która jest w kolorze jasnego drewna).
Po zrobieniu serwetki narysowałam schemat.
Łoj… o ileż trudniej rysować niż machać czółenkiem. Dłużej rysowałam ten schemat niż robiłam serwetkę.
Wprowadziłam do niego kilka poprawek i jutro wrzucę go na moją stronkę, jeśli więc ktoś będzie miał ochotę, to może skorzystać.
Po zrobieniu schematu powstała… kolejna serwetka 😀 Tym razem żółta.
Wzór ten sam z lekkimi modyfikacjami. Dodałam też troszkę pikotków, niepotrzebnie.
Druga rodziła się tak –
Żółta serwetka jest z Aidy 20 i ma 27 cm średnicy.
Tutaj wrzucam tylko zajawkę schematu bez podanej ilości słupków. W pełnym rozmiarze będzie gdzie indziej a na blogu jutro go podlinkuję.
A co z ględzeniem na YT?
Ano rozgadałam się na temat moich problemów z cerą i jak sobie z tymi problemami radzę (raz lepiej raz gorzej).
Miałam nie robić filmików tego rodzaju, ale jedna z czytelniczek blogowych namówiła mnie (po tym jak tutaj napisałam, ze nie będę opowiadała o urodzie skoro sama urody żadnej nie mam :)), żebym jednak co nieco opowiedziała, bo może komuś coś akurat pomoże.
I takim sposobem powstał TEN FILM. Długi 🙁
Aha, te nieszczęsne kolczyki chabrowe są już u nowej właścicielki. Widziałam nawet fotki 🙂
Pozdrawiam i dziękuję za wszelkie komentarze 🙂
Dwukolorowa sukienka skończona
Witajcie 🙂
…
Witajcie 🙂
Bardzo dziękuję za wszystkie komentarze.
Mogę już dzisiaj pokazać fotki gotowej sukienki i tym samym odpowiadam na pytanie, które pojawiło się w komentarzach czy będzie ona dwukolorowa. Tak, tylko żółć i czerń.
Sukienka jest dość krótka. Lubię taką długość jednak postanowiłam, że dorobię jeszcze jedno okrążenie z elementów. Muszę dokupić jedną szpulkę czarnej Maxi.
Szydełko 1,5 mm – 1,75 mm – 2 mm. Szerokość sukienki regulowałam zarówno zmianą wielkości szydełka jak i dodając jedno – dwa okrążenia w poszczególnych elementach.
Zużycie kordonka Maxi – na górną żółtą część poszedł jeden motek i troszeczkę z drugiego.
Dolna czarna część zjadła dokładnie trzy motki. Zostało tyle nici, że mogłabym dołem jeden rządek słupkami dorobić, może dwa, ale wątpię.
Sukienkę przymierzałam na trzy halki – czarną (moim zdaniem wygląda najlepiej, choć wzór w dolnej części zanika), żółtą (górą wzór słabo widoczny) i beżową (widać i dołem i górą wzór).
Czarna halka najlepsza, bo mam figurę gruszki i niestety do tego nietypowy brzuszek (choć do zdjęć grzecznie go wciągałam ile się dało), lepiej więc dolne partie mojej osoby maskować ciemnym kolorem. Tak mi się wydaje.
Choć dziwne jest to, że najlepiej wyglądam w spodniach typu rurki, hmm. Ponoć nie są wskazane dla gruchy.
No dobrze, pokażę kiecunię.
Na początek z czarną haleczką.
Z żółtą haleczką –
i na koniec z beżową alką
Biżutki, które założyłam do tej sukienki, to już kiedyś pokazywałam. Taki prosty komplet dawno temu sobie zmajstrowałam i teraz się przydał.
Skoro już jestem przy biżuterii, to pokażę kolczyki, które ostatnio zrobiłam.
Trochę nerwów przy nich straciłam, bo powstały na czyjeś konkretne życzenie, miało powstać coś jeszcze i coś jeszcze, ale podziękowałam za „współpracę”, pomimo, że materiał zakupiłam z własnej kieszeni plus – oczywiście – przesyłka.
Najgorzej gdy ktoś sam nie wie czego chce i na dodatek kompletnie nie szanuje czyjegoś czasu, czyjejś pracy.
Takie osoby niech kupują gotowce, które mogą dokładnie obejrzeć i się zdecydować – brać czy nie. Mogą je też później zwracać, decydować się na inne, znowu zwracać i znowu brać coś innego…
Z jakiej racji mam słuchać jak mnie ktoś obraża przez telefon, lekceważy moją pracę, ma gdzieś stracony czas.
Widziały gały co wybrały, potem jeszcze na konkretne moje pytania odpowiadały – czy aby na pewno ten wzór? Tak. Czy srebrne drobne koraliczki mają też być tak jak w wybranym przykładzie? Tak. Kolor? Chabrowy. Koraliki szklane… itd. Rozmiar? Mniejsze niż pierwowzór.
Telefon… cena ma być niższa, bo skoro kolczyki mniejsze…
Tak, ciut mniejsze, ale wzór ten sam, ilość koralików ta sama… Obniżyłam.
Pokazać kolczyki. Pokazałam.
Się zaczęło – Ja kwiatkowej biżuterii nie noszę!
To po co Pani taki wzór wybrała, na fotkach wyraźnie widać jak się koraliki układają…
Zresztą o te srebrne właśnie się dopytywałam zanim zaczęłam robić, a teraz one się nie podobają, bo kwiatkowe…
Usłyszałam – to te sobie pani może przecież sprzedać…
Tak i robić kolejne w ciemno, bo przecież przyszła właścicielka nie ma pojęcia właściwie czego chce. Te kolejne też będę sobie mogła sprzedać i tak dalej.
Na wzmiankę, że już i tak poniosłam koszty z własnej kieszeni, bo zamówiłam materiały na resztę biżuteryjnego kompletu usłyszałam – no i co z tego, uczciwy człowiek wysyła za pobraniem, ja z góry nie płacę.
Tak, kiedyś wysłałam za pobraniem i jeszcze za zwrot nieodebranej przesyłki musiałam zapłacić.
Znowu lekceważącym tonem – no to co z tego, przecież towar dostała pani z powrotem.
Zobaczcie jaki kompletny brak szacunku dla czyjejś pracy.
Powiedziałam, że koniec, nie chcę grosza ale też nie mam zamiaru niczego więcej dla tej osoby robić.
Tu usłyszałam, że naraziłam ją na koszty, bo straciła na rozmowy telefoniczne i zostanie bez biżuteri, której potrzebuje na już.
Tak, bo na wykonanie miałam bardzo mało czasu i w normalnych warunkach nie byłoby problemu, ale z pewnością czasu za mało na takie marudzenie.
Mogę robić i dziesięć wersji dla kogoś kto wie czego chce, dla kogoś kto mnie szanuje.
Dla takiej osoby zrobię wszystko, żeby była zadowolona.
Na szczęście takie osoby, jak niedoszła właścicielka kompletu biżuterii, trafiają się rzadko.
Dlaczego to opisałam?
Ku przestrodze. Teraz już będę mądrzejsza.
Nie jestem jakimś wyrobnikiem.
Kolczyki w kolorze chabrowym polecą jutro jako prezent, do kogoś, komu się spodobały.
Następny wpis będzie kompletnie nie z mojej bajki 🙂
Pozdrawiam wszystkich zaglądających 🙂
Będę truć, bo refleksje mam :)))
Skończył się maj.
Skończył się maj.
Maj, słodki miesiąc pachnący bzem 🙂
Maj – miesiąc komunijny –
Robiąc te wszystkie ozdoby dla dziewczynek przystępujących do Pierwszej Komunii św. tak sobie dumałam i dumałam…
Czy ten dzień był dla dzieci i ich rodzin ważny i przede wszystkim dlaczego był ważny?
Piękny strój, piękny wygląd, zastawione smakołykami (a może i alkoholem) stoły w lokalach, wielu gości i przede wszystkim wymyślne, bogate prezenty.
Czy w tym wszystkim znalazł się czas na zauważenie malutkiego białego opłatka?
Czy znalzła się wiara potrzebna do rozpoznania kto się kryje w tym białym opłatku?
Czy dzieci widzą tę wiarę u swoich rodziców? Może słyszą tylko słowa a nie widzą uczynków?
Może nawet słowa są zaprzeczeniem wiary.
Chciałabym wierzyć, że to nie tylko jakiś rytuał, nie tylko na pokaz – bo inne dzieci przystępują to moje również.
To nie miałoby sensu.
Piękny strój, przyjęcie, goście, prezenty – nie są ważne. Ten dzień nic nie straciłby na ważności bez tego wszystkiego. Ten dzień jest ważny z zupełnie innego powodu.
Ten powód powinni dzieciom objaśnić przede wszystkim rodzice a dopiero potem ksiądz czy katechetka.
Gdy w domu brak żywej wiary, to dziecko niczego nie zrozumie, choćby ksiądz czy katechetka tłumaczyli najlepiej jak potrafią. Gdy rodzice wiarą się nie dzielą, to z tego dnia dzieci zapamiętają jedynie prezenty, gości i ogólne zamieszanie.
Przyjęcie z prezentami można zrobić tydzień, dwa tygodnie przed samą uroczystością lub po niej. Wtedy nic ani dziecka ani rodziców nie będzie rozpraszało, nic nie przeszkodzi w skupieniu się na tym Kimś najważniejszym.
Jeśli dla Ciebie ten mały biały opłatek, to wyłącznie mały biały opłatek, jeśli wkurza Cię to całe zamieszanie komunijne, to odpuść. Nie krzywdź dziecka, nie mieszaj mu w głowie.
Dorośnie – samo zdecyduje czy wybiera wiarę, czy chce przystępować do sakramentów, czy nie.
O milcząca Hostio biała,
na kolanach wielbię Cię,
Tyś tak biedna, taka mała,
a w Twym cieniu kryje się,
Ten, co rządzi całym światem,
Bóg wszechmocny – Stwórca nasz,
Przed którego majestatem
Aniołowie kryją twarz.
——————————————-
Maj się skończył a refleksji masa pozostała.
Generał umarł. Ludzi podzielił.
Kochani politycy co jak co, ale pokory, skromności, pracowitości moglibyście się od tego człowieka nauczyć.
Decyzje trudne, czasy trudne, wybory takie, że za żadne skarby bym się nie zamieniła.
Jednak nigdy nie usłyszałam z Jego ust słów mieszających kogokolwiek z błotem, zwalania winy na innych.
Nic mnie tak nie zraża do polityków jak docinki pod adresem inaczej myślących kolegów po fachu. Jad, przekąs, obrażanie, wyzwiska, lekceważenie.
Ktoś kto stosuje takie chwyty jest u mnie od razu przekreślony. Niezależnie czy z prawicy czy z lewicy czy ze środka…
Kultura przede wszystkim.
Generał miał kulturę.
Jak każdy człowiek podejmował decyzje i słuszne i nie słuszne. Brał za nie zawsze odpowiedzialność. Postępował zgodnie z własnym sumieniem.
Wiem jaka była sytuacja przed samym stanem wojennym. Wiem co się działo tuż za naszą granicą, tylko krok dzielił nas od wielkiej tragedii.
Być może gdy rani obcy to boli mniej niż gdy rani swój.
Jakby nie oceniać tego człowieka i jego decyzji, to z pewnością – kulturalny człowiek zamilknie przy trumnie!
Choćby ze względu na rodzinę.
Pogrzeb to nie miejsce ani nie czas na protesty i wyzwiska.
Umarł człowiek, obcy mi światopoglądowo, jednak za wiele go szanuję. Za to że brał odpowiedzialność za swoje czyny, że był pracowity, skromny i przede wszystkim pełen kultury.
Teraz Bóg go będzie sądził. Zna jego serce i wie co nim kierowało przy podejmowaniu decyzji takich a nie innych.
Historia też osądzi, ale z historią to róznie bywa. Sądzi tak jak sądzą ci, którzy akurat w danej chwili mają głos.
Marzy mi się, że kiedyś wreszcie będziemy potrafili rozmawiać ze sobą kulturalnie. Bez docinków, bez obrażania.
Czytając wszelkie komentarze jakie pojawiają się w necie można się załamać.
Kultura wypowiedzi, szacunek dla rozmówcy… gdzież to się podziało?
—————————
Sumienie… ważna rzecz.
Ja myślałam, że dla wierzącego dekalog zawsze stoi na pierwszym miejscu.
Skoro wierzę w Boga, to nie ma nikogo kto stałby ponad Nim.
Skoro wierzę w Boga, to żadne prawo nie jest ponad Jego prawem.
Gdy Bóg jest na pierwszym miejscu to wtedy wszystko inne jest na swoim miejscu.
Dla wierzącego tak powinno być.
Prawo ustanowione przez człowieka nie zagłuszy prawa Boskiego, jeśli jestem wierzącym człowiekiem.
Po co więc podpisywanie jakichkolwiek oświadczeń, deklaracji?
Jestem wierzący, nie będę zabijał i nikt nie ma prawa mnie do tego zmusić. Raczej własne życie oddam niż komuś je odbiorę. Chyba, że broniąc czyjeś życie (napaść, wojna, choroba matki – ciąża zagrażająca życiu). To już są trudne wybory.
Człowiek sumienia pozostanie człowiekiem sumienia niezależnie od tego jaki zawód będzie wykonywał.
Sędzia. Czy prawo jest dla człowieka czy człowiek dla prawa?
Czy prawo ma bronić człowieka i służyć jego dobru?
Jakie dobro wyniknie ze skazania chorego człowieka, który ukradł batonika?
Jakie dobro dla społeczeństwa wyniknie ze skazania tego, kto wpłacił kaucje za tego „złodzieja”.
Przed czym nas – społeczeństwo – ten wyrok obronił? Przed jaki złem?
Czy człowiek sumienia uznałby szefa więzienia za winnego czy raczej pochwaliłby go za to co zrobił?
Idąc do lekarza oczekuję, że będzie uprzejmy, kulturalny, że zrobi wszystko co potrafi aby mnie wyleczyć, że będzie szczery, że mnie nie dobije z litości – nawet, gdy będę o to prosiła, a jedynie pomoże łatwiej przejść przez cierpienie. Chcę wierzyć, ze nie pobierze mi żadnych organów na żywca, stwierdzając pochopnie zgon, że nie wszczepi mi zadnych organów od kogoś kto być może nie całkiem umarł. Chcę wierzyć, że nie zapisze mi leków tylko dlatego, że jakaś firma farmaceutyczna sobie tego życzy. Chcę wierzyć, że nie będzie testował na mnie leków bez mojej wiedzy i zgody i chcę wierzyć, ze nie sprzeda mojej skóry do zaprzyjaźnionego zakładu pogrzebowego.
Policjant, nauczyciel, rodzic, polityk, lekarz i każdy inny.
Chcę wierzyć, że kazdy wykonuje swoją pracę najlepiej jak potrafi, uczciwie i traktuje drugiego jak kogoś z najbliższej rodziny.
—————————————–
Rozpisałam się strasznie a to tylko mała część refleksji, które mi się po głowie telepią.
Po tym co napisałam oberwę od wszystkich, bo naraziłam się wielu. Trudno.
Szanując zdanie innych, nie mam zamiaru kryć się z moim własnym.
————————————
Nowych robótek niewiele.
Taki maluszek – frywolitkowy wisiorek
Aktualnie w bólach powstaje sukienka. Zaczęta dawno, ale przez wszystkie komunijne rzeczy długo leżała w poczekalni –
Zmykam… nie bijcie, bo i tak ledwie dycham 🙂 Ostatnio znowu gorzej, ale to moze ta huśtawka pogodowa się przyczyniła.
Pozdrawiam cieplutko wszystkich zaglądających tutaj. Zarówno tych myślącyc podobnie jak i tych, którzy mają inne zdanie.
Do miłego…
Aha – gdyby ktoś nie wiedział jak łączyć szydełkiem te elementy, to krzyczcie – pokażę.
Święta, święta, święta…
Piękne dni nastały, …
Piękne dni nastały, młoda zieleń dookoła, drzewa pokryte kwiatuszkami do tego zbliżające się święta zakurczakowane i machające zajęczymi uszyskami 🙂
Już jutro a może raczej dzisiejszej nocy zawołamy Alleluja, Chrystus Zmartwychwstał!!!
Niech się schowają wszelkie problemy, choróbska itp.
Niech wiara w życie wieczne, którą rodzi w nas Zmartwychwstanie Jezusa, niech ta wiara odbierze znaczenie wszelkim troskom doczesnym.
Trudne to jest, bo wiara malusieńka, mniejsza od ziarnka gorczycy. Ani drzewa z korzeniami moją maluśką wiarą nie wyrwę ani góry nie zdołam przesunąć…
Życzę wszystkim Świąt pogodnych, rodzinnych, radosnych, błogosławionych. Życzę wiary choćby takiej na miarę ziarnka gorczycy i nadziei życzę i miłości.
Robótkowo nic nowego. Wianki, biżuteria 🙂
Marzy mi się jakiś inny wianuszek np. z dwoma „tasiemkami” z tyłu, albo z zielonymi listeczkami albo ala diademik – z tyłu bez ozdób ale z lekko rozbudowanym przodem.
Jednak ciągle jestem proszona o powtórki i nie mam szans się powyżywać :)))
Zaczęta sukienka z elementów świrniętych spiralnie – leży odłogiem 🙁
Może kojarzycie o jakiej kiecce mówię? W oryginale jest góra biała a dół czarny. U mnie będzie żółto-czarna.
W oryginale elementy są chyba zszywane, ja łączę je półsłupkami w ostatnich okrążeniach i fajnie wychodzi.
No nic macham do Was skrzydełkami kurczaczków i uszyskami zajączków i zajęczym ogonkiem i baziami i szykuję sikawkę strażacką na poniedziałek 😛
U nas na Kaszubach, to raczej nie sikawkę a rózgi, żeby po nogach wysmagać 😉
Komunijnie, ślubnie
Dawno się na blogu …
Dawno się na blogu nie odzywałam. Ostatnio przeżywam dość trudny okres. Osoby śledzące moje wpisy na Facebooku wiedzą co nieco o tych kłopotach.
Dziękuję wszystkim, którzy wspierają modlitwą i dobrym słowem.
Tak to już w tym życiu się układa, że nigdy nie można być pewnym tego co się zdarzy jutro czy nawet za chwilkę.
Mam nadzieję, że już będzie z górki. Dzisiaj tylko mój organizm zaprotestował i domaga się jakiegoś zresetowania. Czuję się zamulona i co chwilę podsypiam. To chyba reakcja na stres związany z nagłą chorobą Mamy.
Na robótkowym polu całkowicie biało, no może z małym akcentem ecru.
Wiadomo, gdy nadchodzi czas gdy dzieciaczki mają przystąpić do Pierwszej Komunii Św., to u mnie zaczynają królować wianuszki i różne inne dodatki komunijne.
A ja sobie z rozrzewnieniem przypominam czas, gdy sama szłam do Pierwszej Komunii.
Dawne czasy, fajne czasy, dziwne czasy…
Tak wyglądałam 🙂
No dobrze, teraz będę zanudzać dobrze znanymi wianuszkami, torebeczkami itp.
Wszystko frywolitkowe.
Pierwszy powstał wianuszek
Kolejny był komplecik – torebka, stroik na gromnicę, wianuszek, spinki
Kolejny komplet prawie taki sam (torebka, wianuszek i kolczyki), ale zaskoczę Was kolorem. Komplecik jest w kolorze ecru i pojechał bardzo daleko, bo aż na Teneryfę.
Dla porównania kolorów dwa wianuszki –
Kolejny wianek bardzo delikatny, ozdoba z tyłu skromniejsza –
Kolejny komplet – torebka, ozdoba na świecę i wsuwki
Na koniec malutki wianuszek na koczek i ozdoba na świecę
Jeszcze tylko drobiazgi ślubne i znikam na dzisiaj 🙂
Dzisiaj odpoczywam, nie dałam rady nawet myśleć o robótkach przez cały dzień.
Pozdrawiam wszystkich wiosennie i do kolejnego wpisu.
Ubrana w resztki ja plus coś białego :)
Witam serdecznie …
Witam serdecznie wszystkich pamiętających o mnie 🙂
Dziwnie się ten rok zaczął, nerwowo. Chwilami mam ochotę zaszyć się w jakiejś pustelni, otoczyć kotami, roślinami i zerwać kontakt z całym światem.
Odciąć się od internetu, wyrzucić telefon itd.
Wejść do lasu i iść przed siebie w nieznane, sama.
Zawsze kochałam las, pola, łąki. Nigdy nie lubiłam miejskiego szumu.
Jak byłam mała to gdzieś musiałam coś o pustelnikach akurat usłyszeć, bo pamiętam, że miałam taki okres gdy zamęczałam tatę, żeby mi wybudował pustelnię na środku lasu :)))
Później marzył mi się klasztor, tylko, że to byłoby oszustwo, bo nie było w tym powołania a jedynie wybór sposobu życia, które najbardziej by mi się podobało 🙂
Na pierwszym miejscu byłabym więc ja i moja wygoda a to przecież nie o to chodzi.
Dziwna jestem, kocham ciszę i samotność. Coraz bardziej męczą mnie ludzie, coraz mniej rozumiem ich reakcje.
Porozmawiałam sobie z Kizią, powiedziała, że myśli dokładnie to samo i mruczeniem przegoniła troski.
Na polu robótkowym głównie biel zaczyna królować, wiadomo nadchodzi komunijny czas.
Jednak zanim pokażę komunijne rzeczy, to wrzucę zaległą, resztkową bluzeczkę. Długo czekała na zdjęcia. Bluzka z tych mało ciekawych, ot zużyłam resztki włóczek.
Przód trochę gryzący, ale nie przeszkadzają mi żrące ciuszki.
Fason wyszedł fajny, jeśli się zaopatrzę w odpowiedniejszą włoczkę, to może powtórzę ten projekt.
Bluzkę robiłam w całości, pionie – od boku przez przód i plecy. Przód robiłam rzędami skróconymi.
Druty 3mm, ścieg francuski.
Z zaległych prac mam jeszcze kuleczkowe kolczyki frywolitkowe, jakoś bardzo długo nie mogły się doczekać fotek.
Przyszła kolej na biel 🙂
Spokojnie – nie będzie wianków :)))
Będzie grzebyczek i spineczki
A teraz dla odmiany komplecik komunijny szydełkowy 🙂
Torebka nie jest mojego pomysłu, robiłam na podstawie zdjęcia czyjejś pracy z moimi modyfikacjami.
To już chyba wszystko.
Parę słów o filmikach na YT – w niedługim czasie wrzucę poprawione wersje filmów z kursami.
Myślę, że teraz już lepiej dogaduję się z aparatem.
Jeśli chodzi o nowości, to przyznam, że się waham, czy kontynuować nagrywanie nowych rzeczy. Tak, otrzymuję sporo próśb o nowe filmy i bardzo dziękuję za wszystkie głosy (jednocześnie przepraszam, że nie na wszystkie maile odpisałam, mam spore zaległości w korespondencji).
Pojawiają się jednak głosy osób niezadowolonych, są to głównie osoby, które zarabiają na kursach. Pomimo, że na YT można znaleźć bardzo dużo filmów uczących podstaw i nie tylko podstaw frywolitki, to moje darmowe lekcje nie są mile widziane przez niektórych.
Dlatego się waham i dlatego ostatnio nic nowego się na moim kanale nie pojawiło.
Widzę, ze ostatnio pojawia się mnóstwo filmów traktującyc o urodzie o kosmetykach o ciuchach, może tak jest bezpieczniej 🙂
O urodzie nie mam zbyt wiele do powiedzenia, bo urodą nie grzeszę :)))
Jednak mam i ja swoje ulubione kosmetyki. Tylko, że polecać komuś coś, co się u mnie sprawdziło, to ryzyk-fizyk, bo każdy ma inną skórę i to co mnie odpowiada komuś może wręcz zaszkodzić.
Mówię o kosmetykach czyszczących, pielęgnujących, leczniczych, bo jak do tej pory nie zdobyłam się na odwagę eksperymentów z makijażem.
Jedyne moje eksperymenty miały miejsce prawie 30 lat temu i były tak absurdalne, że wstyd się przyznać 😀
Jako straszliwy bladziuch dorwałam krwiście czerwoną szminkę mojej mamy i malowałam sobie nią rumieńce na policzkach :)))))))
No dobra, rozciapywałam ją na całych policzkach paluchami i wklepywałam, bo już takiego stuprocentowego klowna nie chciałam z siebie zrobić 😉
Teraz w domu chyba jest bezpiecznie, bo nie mam żadnej szminki.
Za to mam Regenerum, Tisane i takie tam a tym polików traktować nie zamierzam :))
Macie jakieś fajne wpadki makijażowe?
Ptaszyna
Witam już w nowym …
Witam już w nowym roku. Zaczął się dla mnie niezbyt ciekawie.
Najpierw ból nerki. Po półtorarocznym spokoju od czasu operacji znowu jest kamyk. Na razie nie jest duży, więc będę próbowała pozbyć się go naturalną drogą.
Piję sporo a jednak mimo wszystko to dziadostwo się we mnie tworzy.
Na dodatek od ponad tygodnia męczy mnie wredny wirus, cały człowiek mnie boli.
Ponoć siedzi to dziadostwo w człowieku i czeka na jakiś spadek odporności, żeby zaatakować.
Brzydko wirusie – nie kopie się leżącego 🙁
Tytułowa ptaszyna (szal lub chusta) wygląda tak –
Wykorzystałam troszkę Magic Angora na piórka i jakąś resztówkę beżowej włoczki (nie wiem co za jedna) na tło. Robiłam drutami 3 mm.
Ostatnio pokazywałm rękawiczki, zrobiłam drugie takie, ale większe –
Powstał zwariowany filmik z tymi rękawicami w roli głównej 🙂
Dzisiaj tylko tak króciutko, bo ledwie dycham.
Ślicznie dziękuję za wszystkie komentarze.
Buziaki 🙂
Idą święta
Witajcie kochani.
Witajcie kochani.
Święta nadchodzą zacznę więc dzisiejszy wpis od życzeń 🙂
Życzę Wam wszystkim ciepła płynącego od bliskich, szczerego uśmiechu wolnego od trosk, dobrego wypoczynku, wiary, że wszystko ma sens.
Niech wszystkie zmartwienia zostaną za progiem, niech wszystkie rany się zabliźnią…
Błogosławionych Świąt Bożego Narodzenia i samego tylko dobra na cały nadchodzący Nowy Roczek!
Choineczkę ukradłam dla Was z czeluści internetowych, bo moja jeszcze nie zdążyła się przyodziać 🙂
Dawno nie było mojego wpisu blogowego, bo też nie mam czym się chwalić zbytnio.
Marudzić nie chcę, więc i cicho siedzę 🙂
Zdrowie – wiadomo…
A do tego pożegnałam dwa zwierzaczki, oba odeszły jednego dnia po cięzkiej chorobie.
Robótkowo –
Sprułam starutki sweterek, który dziergałam około 20 lat temu a z włóczki odzyskanej powstał żakardowy różowo-biały cudak.
Za różem nie przepadam, ale skoro taką włóczkę miałam, to…
Gdyby ktoś był ciekawy jak wygląda odwrotna strona medalu, to wrzucam bałaganik nitkowy na lewej stronie
Skoro już jestem przy norweskich wzorach, to coś na łapki. Wzór dwustronny tym razem –
Troszkę frywolitkowej biżuterii –
Zrobiłam jeszcze jedne kolczyki – kuleczki frywolitkowe i kilka gwiazdeczek, ale jakoś nie robiłam fotek, pokażę więc te rzeczy przy kolejnym wpisie.
———————————–
Edytuję, bo właśnie cyknęła śnieżynki, któe zaraz wylądują na gałązkach 🙂
Robiłam na oko, bez schematów, ale wzorowałam się na gwiazdeczkach, które jakis czas temu u kogoś wypatrzyłam i ogólny zarys postanowiałam zapamiętać i wykorzystać 🙂
Miłego świętowania i do zobaczenia w Nowym Roku, a może wcześniej – któż to wie 😉
Kursy robótkowe na YT
Zapraszam wszystkich …
Zapraszam wszystkich chętnych 🙂
Druty – kurs obejmuje w tej chwili różne sposoby narzucania oczek. Wkrótce pojawią się kolejne filmiki.
Szydełko – jeśli chodzi o podstawy, to już prawie wszystko. Niedługo pojawią się filmy dla osób, które mają opanowane podstawy i chcą dowiedzieć się czegoś więcej.
Frywolitka, kurs od podstaw. Będą też rzeczy trudniejsze.
W tej chwili zapraszam szczególnie osoby, które dopiero pierwsze kroczki stawiają w tych dziedzinach.
Czapy
Pomysł nie mój, …
Pomysł nie mój, klimaty też nie moje, szczególnie ta czacha na czapce…
Jakoś mi się to nie widzi dla dziecka.
Ktoś mnie prosił o takie właśnie czapki, więc zrobiłam.
Czapa z czachą jest zielona, ładna ciemna zieleń, której na żadnej fotce nie udało mi się uchwycić. Czapka wychodziła albo cała czarna, albo niebieska, musiałam w programie graficznym choć lekko w kierunku zieleni ją popchnąć 🙁
:(((
Pozdrawiam cieplutko wszytskich zaglądających i dziękuję za komentarze.